wtorek, 25 marca 2014
Tuvex ne resamlen ce te qui
Matt miał 21 lat, był już studentem. Nie mieszkał z rodzicami, a w małej kawalerce, która dla niego była w sam raz. Pewnego ciepłego, jesiennego dnia miał zamiar spotkać się ze swoim kolegą, studiującym na Akademii Sztuk Pięknych. Matt miał już wychodzić, kiedy zadzwonił telefon, pomyślał, że może dzwoni jego dziewczyna, ale nie. Znów jego ciocia. Tym razem jednak nie pytała czy zjadł obiad, ale z wielkim podekscytowaniem mówiła o jakimś znalezisku, które rzekomo odkopał jej pies. - Kochanie, przyjedź do mnie, bardzo cię proszę Matt, zobaczysz to. - Ale ciociu dziś nie mogę, umówiłem się z Edi'm. - To ten przyszły malarz? To przyjedźcie razem przyda mi się. Po tych słowach w słuchawkach zapanowała głucha cisza, przerażająca. Lecz po kilku sekundach Matt usłyszał piskliwy krzyk cioci. Potem już nic nie odpowiedziała. Chłopak prędko chwycił kluczyki swojego samochodu i pobiegł do niego. Jechał bardzo szybko, słysząc klaksony innych aut. Podjechał pod dom kolegi i powiedział, że muszą jechać cioci, bo coś się stało. Wreszcie podjechali pod jej dom. Ku zdziwieniu chłopaków biała willa ciotki Aldony był pozamykana, nawet okna były pozasłaniane. Edi i Matt po chwili zastanowienia wybili okno w drzwiach i otwarli je. Myśleli, że zastaną ją pobitą, okradzioną, lub nawet zabitą, ale jej wcale nie było. W całym domu było ciemno, tylko w jednym z pokoi na piętrze migały promyki lampki nocnej. Pobiegli tam. Nie było jej w tym pokoju. Ale Matt'a zaskoczył obraz oparty o ścianę, nigdy przedtem go tu nie widział. Obraz przedstawiał tysiące starców, dzieci, kobiety, mężczyzn, noworodków, a pod nim widniał napis „Tuvex ne resamlen, ce te qui" - Bardzo ciekawy obraz, całkiem ładnie namalowany. Nie łatwo jest namalować tylu ludzi i to tak szczegółowo. Hej Matt patrz! - Dlaczego ten obraz ma przybitą deseczkę na środku? - Nie wiem, sprawdzimy, co jest pod nią? - Nie może lepiej nie. Zadzwonię na policję. Cioci nigdzie nie ma. - Dobrze. - Matt wyszedł z pokoju. Stał już przy telefonie, podnosił słuchawkę, kiedy znów usłyszał krzyk, taki sam jak krzyk cioci Aldony. Tym razem jednak krzyczał Edi. Matt pobiegł na górę. Kiedy wszedł do pokoju nie było w nim Edi'ego, tylko ten obraz, ale ta deseczka, która była przybita na środku obrazu leżała koło niego. W miejscu gdzie była przybita był namalowany szatan trzymający widły. Matt jeszcze raz spojrzał na napis pod obrazem, po czym wybiegł z pokoju do sypialni cioci. Zaczął przeszukiwać jej komodę. Wreszcie znalazł to, co chciał - słownik łaciny. Odnalazł to zdanie. „Tuvex ne resamlen, ce te qoui", co dosłownie znaczy „Ciekawość to pierwszy stopień do piekła"...
sobota, 1 marca 2014
Dom
W małym miasteczku gdzie nie mieszkało dużo ludzi stał sobie opuszczony dom. Ludzie omijali go szerokim łukiem bo mówiono że w nim straszy. Pewien chłopak przejeżdżał raz obok tego miasteczka i zabrakło mu paliwa że było już późno chłopak chciał przenocować w jakimś domu, a że nie znał historii o nawiedzonym domu zapukał w drzwi do nawiedzonego domu
Otworzył mu chłopiec cały biały chłopak powiedział:
-przejeżdżałem obok i zepsuł mi się samochód mogę tu przenocować na jedną noc?
Chłopiec otworzył szeroko drzwi i machnął ręką tak że było wiadomo że pozwala mu wejść.
Chłopiec zaprowadził go na górę i pościelił mu łóżko. Chłopak podziękował chłopcu i odrazu położył się spać.
Gdy obudził się rano ubrał się i zeszedł na dół w poszukiwaniu chłopca. Co dziwne dom wyglądał o wiele inaczej był brudny, a chłopca nigdzie nie było.Chłopak zostawił kartkę że dziekuję za gościnność. I wyszedł w poszukiwaniu stacji benzynowej nie mógł jej znaleźć to poszedł do innego domu i zapukał
Otwożyła mu kobieta on powiedział że popsół mu się samochód. Kobieta zaprosiła go do domu on spytał się o chłopca z tego domu. Kobieta się pzreraźiła a zaraz po tym opowiedziała mu historie że tego chłopca zamordował cudzo ziemiec któremu zapsół się samochód
Chłopak zaraz po tym dostał paliwo od kobiety i szybko opóścił miasto jak przyjechał do swojego domu zobaczyła na swoim stole kartke z napisem
Dziekuje że mnie odwiedziłeś
A obok tego zdjęcie chłopca którego widział w nawiedzonym domu
Otworzył mu chłopiec cały biały chłopak powiedział:
-przejeżdżałem obok i zepsuł mi się samochód mogę tu przenocować na jedną noc?
Chłopiec otworzył szeroko drzwi i machnął ręką tak że było wiadomo że pozwala mu wejść.
Chłopiec zaprowadził go na górę i pościelił mu łóżko. Chłopak podziękował chłopcu i odrazu położył się spać.
Gdy obudził się rano ubrał się i zeszedł na dół w poszukiwaniu chłopca. Co dziwne dom wyglądał o wiele inaczej był brudny, a chłopca nigdzie nie było.Chłopak zostawił kartkę że dziekuję za gościnność. I wyszedł w poszukiwaniu stacji benzynowej nie mógł jej znaleźć to poszedł do innego domu i zapukał
Otwożyła mu kobieta on powiedział że popsół mu się samochód. Kobieta zaprosiła go do domu on spytał się o chłopca z tego domu. Kobieta się pzreraźiła a zaraz po tym opowiedziała mu historie że tego chłopca zamordował cudzo ziemiec któremu zapsół się samochód
Chłopak zaraz po tym dostał paliwo od kobiety i szybko opóścił miasto jak przyjechał do swojego domu zobaczyła na swoim stole kartke z napisem
Dziekuje że mnie odwiedziłeś
A obok tego zdjęcie chłopca którego widział w nawiedzonym domu
niedziela, 23 lutego 2014
Historie
Hej czytelnicy bloga to poniżej co widzice to jest skopiowane z jednej stronki chciałam się tym z wami podzielić:
DUCHY. WYWOŁYWANIE.
Istoty duchowe są wśród nas i czy nam się to podoba czy nie, nie mamy na to żadnego wpływu. Są to byty pozbawione powłoki cielesnej, więc są dla nas niewidoczne. Lecz jeżeli coś jest niewidoczne, to wcale nie znaczy, że tego czegoś nie ma. Istnienia bytów duchowych nikt nie neguje i nawet kościół naucza o ich istnieniu. Należy je jednak podzielić na anioły i demony. Ściślej rzecz biorąc chodzi o to, że są takie duchy, które są złośliwe, i są takie duchy, które nie są szkodliwe, a jeszcze inne, to dusze osób zmarłych. Niektóre z tych istot nie wykazują ani cech dobrych, ani złych. Są zupełnie obojętne na ludzi, chociaż nierzadko nieprzychylne. Duchy potrafią manifestować swą obecność we wszelaki sposób. Czasem w bardzo łagodnej w formie lub delikatnej sugestii wpływającej na naszą podświadomość. Innym razem poruszą jakiś przedmiot, a czasami wręcz potrafią zaatakować.W świecie duchowym istnieje współzależność pomiędzy rozwojem ludzi i duchów. Duchy wyższe, mogą być łatwiej przywoływane przez osoby o podobnym stopniu rozwoju.W ten sam sposób na płaszczyźnie międzyludzkiej osoby o podobnej kulturze i rozwoju przyciągają się nawzajem, a jeżeli brak podobieństw, a wręcz są przeciwności pomiędzy ludźmi tworzy się wzajemna niechęć. Jednakże nawet wyższy duch może udzielić nam pomocy, jeżeli będziemy go traktować poważnie i z szacunkiem, a sprawy o które będziemy pytać, nie będą błahostkami. Wynik porozumienia zależy w dużej mierze od moralnego poziomu obecnych, od natury duchowej medium oraz samego pytającego. Wpływ ostatniego, może okazać się większy od wpływu wszystkich pozostałych czynników razem wziętych. Miejscem wywoływania duchów może być każde spokojne miejsce. Zarówno zwykły pokój jak i cmentarz, czy też opuszczona kaplica. Zarówno w dzień jak i w nocy. Nie należy zbyt często zmieniać miejsca seansów. Ideałem, byłoby posiadanie własnego lokum gdzie można by przeznaczyć go wyłącznie na tego typu obrzędy. Nie muszę dodawać, że osoby nie mające związku z ceremoniałami nie powinny odwiedzać tego miejsca. Bardzo często, istoty astralne czerpią siły żywotne potrzebne im do materializacji z żywych ludzi będących w otoczeniu podczas seansu. Efektem tego działania jest szybkie wychłodzenie ciała człowieka w skutek utraty sił życiowych. Na spirytystycznych seansach, gdzie istoty astralne zjawiają się za pośrednictwem istoty ludzkiej, zwanej medium, można zauważyć obniżenie temperatury ciała. Przy wywoływaniu duchów częstą praktyką było składanie krwawych ofiar, bo krew zawiera w sobie siłę życiową potrzebną do materializacji duchów. W dawnych czasach na ołtarzach wszelakich kapłanów i czarowników ginęło wiele ofiar, także i ludzkich. Przy wywoływaniu palono kadzidła i pachnące zioła, co jest bardzo pomocne. Lecz najważniejszym czynnikiem jest wola i wyobraźnia uprawiającego magię. Przed ceremonią, wskazany jest post, samotność i skupienie myśli o osobie wywoływanej. Jednak często widziany jest nie sam nieboszczyk, a tylko odbicie jego w astralu. Początkujący, żądni wiedzy adepci magii, nie powinni brać udziału w tego rodzaju zgromadzeniach. Mogliby wynieść błędne mniemanie o naturze świata.
NAWIEDZONE DOMY
O wielu domach na świecie krążą legendy, iż są nawiedzane przez duchy. Ludzie zamieszkujący lub odwiedzający nawiedzone domy często opowiadają, że słyszeli jęki, kroku lub glosy. W nawiedzonych domach często zapalają się same światła a w momencie objawienia się zjawy gwałtownie spada temperatura. Przeszłość nawiedzonych domów jest zazwyczaj obficie zaplamiona krwią. To właśnie dramatyczne wydarzenia z przeszłości takie jak morderstwa czy samobójstwa nie pozwalają odejść niektórym duchom w niebyt.
W opowieściach ludzi pojawiają się rozmaite rodzaje duchów często są to zjawy żyjących kiedyś osób, jakby ich hologramy z przeszłości, niektóre duchy to złe upiory, które nie znalazły spokoju po śmierci i dręczą żywych. Często występującymi duchami są tzw. Poltergeisty z niemieckiego „hałasujący duch”, które są niewidzialne a o ich obecności świadczą przesuwające się przedmioty rozbijane naczynia.
Bardziej znane przypadki pojawienia się Poltergeista:
»W listopadzie 1927 poltergeist pojawił się w Londynie, w domu u niejakiego Battersea. W domu owego jegomościa łatały stoły, rozbijane były krzesla a gdy spal do środka pokoju wpadło roztrzaskane okno razem z framugą. Sprawą tego ducha zajął się słynny łowca i badacz duchów Harry Price.
»W latach 60 w Irlandii w pewnej miejscowości jeden z budynków został zasypany kapeluszami – a na jego ścianach pojawiły się plamy kleju.
POLOWANIE NA DUCHY
Polowanie na duchy z cała pewnością nie wygląda tak jak jest to przedstawione na zgoła zabawnych, ale nie mających związku z rzeczywistością filmach z serii "Pogromcy Duchów". Jeśli chodzi o prawdziwe "poskramianie duchów", najistotniejszym elementem powinna być dyskrecja. Łowcy duchów musza być dyskretni. Uczucia osób stykających się z duchami, a zwłaszcza tych, którzy maja do czynienia z poltergeistem, są przeważnie bardzo skomplikowane: złość, strach, zażenowanie, czasem nawet poczucie winy. Na etapie początkowym, a często przez cały czas, większość ludzi nie życzy sobie aby ich znajomi, krewni i sąsiedzi wiedzieli, co się u nich święci. Z punktu widzenia łowcy duchów, tropienie zjaw przedstawia się zupełnie odmiennie od utartych poglądów na ten temat. Każde polowanie na duchy jest inne. Łowcy duchów musza pogodzić się z jednym: większość godzin spędzonych na czatach jest absolutnie bezowocna i nie przynosi żadnych rezultatów. Zapewne wygląda to bardzo efektownie, gdy zabiera się na takie czaty całe walizy urządzeń elektronicznych, ale w rzeczywistości nie oznacza to wcale, że będziemy zwijać się przy nich jak w ukropie. Naprawdę jednak większość sprzętu nie wymaga żadnego doglądania i całą noc upływa na obserwowaniu to jednego korytarza, w którym absolutnie nic się nie dzieje, to znów monitora kamery wideo zamonitorowanej w ten sposób, by ukazywała drugi korytarz, gdzie również nic się nie dzieje. Sprawdźcie sami jakich dreszczy emocji dostarczy wam obserwowanie przez dziesięć godzin absolutnie niezmiennego obrazu na ekranie telewizora. Kiedy wybieracie się tropić duchy, przede wszystkim musicie zdać sobie sprawę, na jakiego ducha chcecie polować. Przeważnie będziecie wzywani wówczas, gdy ktoś dostrzeże jakieś konkretne widziadło albo też będzie miał do czynienia z innym rodzajem "straszenia". powód dla którego od początku musicie się orientować w tym, co chcecie śledzić jest następujący - Nie wszystkie "duchy" są takie same, istnieje szeroki wachlarz różnych fenomenów, z których każdy wymaga innego podejścia. Równie ważne jest przygotowanie się na wszelkie niespodzianki, poczulibyśmy się głupio, gdybyśmy wybrali się na sprawdzenie prawdziwości relacji o milczącej snującej się, wyraźnie dostrzegalnej zjawie, zabierając ze sobą zgodnie z przewidywaniami wyłącznie sprzęt rejestrujący obraz i spędzili noc na bezradnym przysłuchiwaniu się stukaniu duchów, którego w żaden sposób nie moglibyśmy nagrać!. Innym ważnym aspektem. o którym nie wolno zapominać jest, jest świadomość, że oczekiwania z tym, co spodziewamy się dostrzec, wpływają na obserwację. W najskrajniejszym przypadku może się przydarzyć, że łowca duchów wyobrazi sobie, iż zobaczył dokładnie to, co spodziewał się ujrzeć. Z tego właśnie powodu nie ma sensu chodzić na "polowania" w pojedynkę. Lepiej chodzić w większym gronie, by mieć niezależne relacje o tym, co się widziało lub usłyszało.
Większość relacji o duchach, kto wie czy nie 98%- zostaje wyjaśniona w ten sposób, iż rzekome zjawisko nadprzyrodzone identyfikuje się jako cos całkiem "z tego świata". Niemniej, pozostałe dwa procent może okazać się czymś absolutnie fascynującym. Nikt kto ma zamiar na poważnie zająć się tropieniem duchów, nie powinien oczekiwać, że będzie to jedno pasmo emocjonujących wydarzeń, nieustannych sensacji i rewelacyjnych osiągnięć.
DUCHY I ZJAWY ŚWIATA
Ankou
Ankou, czyli stróż cmentarza, to duch sprawujący pieczę nad miejscami, w których grzebie się zmarłych.. legendy o widmach tego rodzaju znane są w całej Europie, a wzięły się stąd, że w czasach przedchrześcijańskich w pierwszym grobie nowego cmentarza grzebano żywcem jakiegoś nieszczęśnika, aby odstraszał każdego - żywego czy umarłego - kto by chciał zakłócić spokój leżącym tutaj zmarłym. W Wielkiej Brytanii wierzy się, że ankou przyprawia ludzi o mimowolny dreszcz, który czasami przebiega po plecach.
Afryt
Afryty, zwane także Ifrytami lub Efrytami, to według wierzeń arabskich duchy ofiar morderstwa, które powracają na ziemię w poszukiwaniu zemsty. Według dawnych przekazów Afryt powstaje z krwi zamordowanego, podnosząc się jak smużka dymu z każdej jego kropli, która padnie na ziemię. Afryty mogą być bardzo niebezpieczne, a jedyny sposób obrony przed nimi to wbić w miejscu zbrodni w ziemię nie używany gwóźdź.
Baka
Haitańskie słowo "baka" oznacza widmo, podobnie jak arabski "gul", które wraca po śmierci na ziemię, by żywić się ludzkim mięsem. Podobno ludzie mający stać się takimi demonami należą za życia do tajnego stowarzyszenia, które ich uczy, jak się zachować po śmierci.
Białe Damy
W zamkach lub starych dworach ukazują się często Białe Damy. Są to zwykłe duchy pań wysokiego rodu, które zostały zamordowane lub poniosły śmierć w tragicznych okolicznościach. Białe Damy są znane w całej Europie. We Francji Białe Damy odznaczają się podobno niezwykłą urodą i pojawiają się w pobliżu mostów. Jak głosi stara legenda francuska, wzięło się to stąd, że istniał kiedyś zwyczaj składania młodych kobiet w ofierze bóstwom rzecznym, ażeby zjednane w ten sposób pozwoliły podróżnym przeprawić się bezpiecznie. Podobnie jak w Wielkiej Brytanii, we Francji widuje się Białe Damy także w starych zamkach i pałacach, gdzie błądzą po korytarzach, niekiedy trzymając w dłoniach puchary wypełnione trucizną.
Boggart
Boggart to psotny, często złośliwy duch północnych regionów Anglii. Wpełza on nocą do sypialni, kładzie na twarzach śpiących osób zimne, mokre dłonie, ściąga z łóżek pościel. W legendy o boggartach obfituje szczególnie hrabstwo Lancaster. Dwie z nich pochodzące z wioski Blackburn, przytacza Elliot O'Donnel w książce Dangerous Ghosts (1954)
Bogie
Ten angielski duch słynie z tego, że największą uciechę sprawia mu dręczenie i trwożenie ludzi. wierzono niegdyś, że stwór ten kradnie niemowlęta, skąd wzięło początek powiedzonko. którymi anglicy straszą niegrzeczne dzieci - " Przestań. bo cię zabierze bogie!" ("You had better stop or the bogie-man will get you!").
W folklorze wysp brytyjskich bogie to niebezpieczna istota, która atakuje a przynajmniej straszy każdego, kto jej nie okaże należnego szacunku.
Duchy z rodzaju Bogie są czarne, włochate, krępe i mają odrażające, wykrzywione twarze. Wierzono kiedyś, że pomagają diabłu czynić zło na ziemi i są dzięki niemu najpotężniejszymi wśród duchów. Podobno potrafiły przybierać dowolną postać i wydawały z siebie okrzyki, które przypominały zniekształcone zdanie; "Chcę swoich kości!" ("Oi wa-ant my bo-ans!").
W Szkocji wierzy się, że duchy te można odpędzić przy pomocy otwartej Biblii.
Bugabu
Bugabu to duchy indyjskie, które pomimo groźnej nazwy są podobno życzliwe ludziom. Żywa jest wiara w duchy męskie i żeńskie, zwane Jaksza i Jakszi strzegące wiosek indyjskich przed złośliwymi demonami.
Duchy te mają jednakże skłonność do przywłaszczania sobie przedmiotów, które im się podobają, a które wymieniają miedzy sobą jako podarki.
Dapi
Dapi (Duppy) to duch z Indii Zachodnich, którego można wywołać rzucając kilka monet i wylewając na grób szklaneczkę rumu.
Duch pojawia się natychmiast i jest oczywiście tak wściekły, ze spełnia każde najpotworniejsze życzenie wywołującego.
Stara tradycja głosi, ze dapi to personifikacja zła w człowieku. Może ukazywać się jedynie nocą i powinien przed świtem wrócić do grobu, a jeśli się mu w tym przeszkodzi, nigdy już nie skrzywdzi żadnego śmiertelnika.
Mieszkańcy Indii zachodnich wierzą ze chuchniecie dapiego przyprawia człowieka o ciężką chorobę, a dotkniecie – konwulsje.
Najlepszym sposobem ochrony przed dapim jest rozrzucić przed drzwiami i oknami nasiona tytoniu, których wprost nie znosi.
Druda
Druda (Drude) to stara angielska nazwa istoty umiejącej sprowadzić na ludzi koszmary senne. Jak podają niektóre źródła, drudą staje się każda czarownica, która kończy lat czterdzieści. Zyskuje ona wówczas zdolność zsyłania straszliwych widzeń sennych na dowolnie wybrane przez siebie ofiary.
Fossegrim
Fossegrim, w językach germańskich znany także jako Neck albo Nock (Wodnik), to demon o postaci młodzieńca, który siedzi w nurtach rzeki i gra na harfie.Jak głosi legenda na ogol nie czyni on ludziom krzywdy, czasem jednak potrafi być okrutny wobec dziewcząt niestałych w uczuciach. W niektórych częściach Europy uważa się, że wpływając łodzią na rzekę, dobrze jest mieć przy sobie obnażony nóź, gdyż paraliżuje to demona. Fossegrim przypomina nieco szkockiego Kelpie.
NAWIEDZONE MIEJSCA
Alchemik z Nowego Sącza
Nocami na rynku w Nowym Sączu spotkać można zjawę człowieka, który w siedemnastym stuleciu uchodził za jednego z najznakomitszych alchemików Europy. To Michał Sędziwój nawiedza miejsca, gdzie spędził swoje lata chłopięce i ponoć pobierał pierwsze nauki.
Kroczy w uniwersyteckiej todze z podniesioną głową, jego postać nie rzuca cienia nawet przy pełni księżyca. Widmowe dukaty, które rozrzuca wokół, padają bezdźwięcznie i znikają nad ranem.
Przepowiednia głosi, że ten kto spotka alchemika, będzie miał szczęście, szczególnie w zdobywaniu wiedzy.
Biała Dama z Golubia
Od stuleci zamek w Golubiu ma swojego ducha. jest to zjawa ludziom życzliwa. Na krużgankach i murach pojawia się bowiem Anna Wazówna w białej szacie i książęcym diademie na głowie, doglądając nocami swego starostwa.
Za życia spędziła w Golubiu wiele lat. Zamek podarowany Annie przez jej brata, króla Polski Zygmunta III Wazę, z krzyżackiej warowni został przebudowany na wspaniałą renesansową rezydencję. Anna szybko uczyniła golubski zamek miejscem spotkań ludzi uczonych. Założyła w zamku bibliotekę i ogród botaniczny (to tu podobno po raz pierwszy na naszych ziemiach wyhodowano tytoń), a także aptekę, w której sama warzyła ziołowe odwary i ucierała maści.
Dla swych poddanych Anna była dobrą i łaskawą panią, fundowała nawet stypendia dla zdolnych chłopców. Po jej śmierci w 1625 roku zamek podupadł, a później, podczas szwedzkiego potopu, podzielił los wielu polskich kaszteli.
Biała Dama z Golubia jest jedynym widmem, które materializuje się raz do roku w obecności licznie zaproszonych gości. Kiedy w Golubiu odbywa się słynny bal kostiumowy, a dzieje się to co rok w ostatnią sobotę karnawału, o północy w drzwiach ukrytych w murze staje Biała Dama i spełnia puchar wina wręczany jej przez aktualnego gospodarza zamku.
Biała Dama z Kórnika
W dawnym Pałacu Działyńskich w kórniku w pobliżu Poznania pojawia się nocami widmo dawnej pani tego zamku Teofili Z Działdyńskich Szołdrskiej Potulickiej. Jak wyglądała za życia przypomina portret francuskiego malarza Antoniego Pesne, przedstawiający młodą jeszcze kobietę w białej peruce i takież krynolinie pochylającą się w dworskim ukłonie.
Nocą tuż przed dwunastą, dama na portrecie ożywa, wychodzi z ram i aż do świtu przechadza się po salach i parku. W rodzinnej tradycji Działdyńskich zachowało się wiele opowieści o pani Teofili, która była daleką prababką tej rodziny. Żyła w wieku osiemnastym. Była podobno niezwykle jak na owe czasy wykształcona, całymi kuframi sprowadzała księgi z Paryża, miała nawet pracownię, gdzie wykonywała doświadczenia chemiczne. Przeżyła dwóch mężów, z którymi nie była chyba zbyt szczęśliwa.
Zdaje się, że pani Teofila, jak wielu arystokratów w owym okresie nie była zbyt pobożna, zaniedbywała praktyki religijne i wiodła spory z miejscowym proboszczem. W obrębie jej dóbr znajdowały się ruiny dawnego myśliwskiego zameczku rodu Górków, którzy niegdyś władali tymi ziemiami. Podobno w piwnicach budowli ukryli oni skarby, powierzając nad nimi pieczę złym mocom. Moc ich mogła być tylko wtedy pokonana, jeśli na miejsce to uda się ksiądz z procesją. musi jednak uważać, aby nie zapomnieć niczego z przepisanych obrzędów, a próbować może tylko trzy razy. Podobno za czasów pani Teofili trzykrotnie wybierał się bniński proboszcz, aby uwolnić skarby od niesamowitych strażników, ale za każdym razem coś przeoczył. Pani Teofila śmiała się z niego i kazała rozebrać ruiny a cegły użyć na budulec. Skarbów nie znaleziono.
Sroga Pani z Suchej
Na krużgankach, korytarzach i dziedzińcu renesansowego zamku w Suchej Beskidzkiej pojawia się widmowa postać damy w czarnym stroju, jaki w osiemnastym stuleciu nosiły owdowiałe matrony wysokiego rodu.
Niewidzialna ręka otwiera drzwi w amfiladzie komnat, zimny podmuch daje się odczuć, gdy ma się pojawić. Zamkowa opowieść głosi, że jest to widmo Anny Konstancji z Lubomirskich Wielopolskiej secundo voto Małachowskiej, władającej tymi ziemiami w latach 1689 - 1725.
Była ona kolejno żoną dwóch magnatów - Jana Kazimierza Wielopolskiego, który wkrótce po ślubie zmarł zapisując jej wielkie dobra zwane "państwem suskim", drugi mąż - Stanisław Małachwoski uczynił Annę Konstancję jeszcze bogatszą, ale i z nim zaledwie trzy lata pozostawała w małżeńskim stanie. Ludzie równi jej stanem podziwiali energię i rozsądek, z jakim młoda jeszcze wdowa zarządzała majątkiem. Ale poddani - mieszczanie i chłopi drżeli przed Srogą Panią suskiego zamku.
Anna Konstancja miała iście żelazną rękę. Ustanowiła kodeks praw dla poddanych, w Wieży Zegarowej na zamku sama sprawowała sądy. Nawet za drobne przewinienia wymierzała karę chłosty i skazywała na wtrącenie do lochu. Nieraz ubrana po męsku wyruszała na czele swych hajduków na wyprawy przeciw bandom zbójników kryjących się w karpackiej puszczy. Regułą było, że schwytanych skazywała na śmierć. jedna z takich egzekucji odbyła się w niedalekim Krzeszowie, a Sroga Pani osobiście dozorowała tracenia nieszczęśników.
Anna Konstancja dożyła sędziwego wieku. pochowano ją z wielką pompą w krypcie miejscowego kościoła. Poddani i służba odetchnęli, ale jeszcze nie wypaliły się znicze na grobowej płycie, kiedy na przykościelnym cmentarzu zaczęło pojawiać się jej widmo. Widywano zjawę nawet i wówczas, gdy dobra suskie przeszły na innych właścicieli - Branickich a później Tarnowskich.
Anna Konstancja prześladowała nie tylko pałacowych gości, ale również straż obywatelską istniejącą w Suchej w latach międzywojennych. Zmieniający się co noc wartownicy obchodzący ulice miasteczka, napotykali nieraz, ku swemu przerażeniu w pobliżu kościoła czy obok zamku cień we wdowim welonie.
Biała Dama z Niedzicy
Na dziedzińcu tak zwanego górnego zamku w Niedzicy i w pobliżu zamkowej kaplicy pojawia się w poszumie gwałtownego wichru kobieca postać w bieli, która wyrasta jak gdyby w nadnaturalnej wielkości zjawę, sięgającą sklepienia. legenda głosi że to duch nieszczęsnej księżniczki z kraju Inków Uminy, która tu w drugiej połowie osiemnastego wieku żyła przez lat kilka jako żona jednego z właścicieli zamku. W połowie osiemnastego wieku potomek węgierskiej rodziny Sebastian Berzevicy wyruszył do Ameryki Połódniowej w poszukiwaniu przygód - i zapewne majątku. Po latach osiadł w Peru i tam ożenił się z Indianką ze szlachetnego rodu z krwi dawnych władców państwa Inków. Mieli jedną córkę imieniem Umina, która w wieku piętnastu lat wyszła za młodzieńca z równie świetnej inkaskiej rodziny, imieniem Tupak Amaru. W roku 1780 w Peru wybuchło powstanie przeciwko Hiszpanom, a na jego czele stanął krewny męża Uminy. Po upadku powstania Hiszpanie mścili się na wszystkich, którzy brali udział lub mu sprzyjali. Sebastian Berzevicy wraz z Uminą i jej mężem uszli do Europy, zabierając ze sobą część legendarnego skarbu Inków, przynależnego z mocy prawa rodzinie Tupak Amaru.
Ale i w Europie dosięgła ich zemsta Hiszpanów - męża Uminy zasztyletowano w weneckim zaułku. Na krótko przed jego śmiercią Umina urodziła syna. Stary Berzevicy postanowił wraz z Uminą i wnukiem powrócić do zamku nad Dunajcem.Po roku w niedzickim zamku Uminę zasztyletowano na dziedzińcu przed wejściem do kaplicy. Aby ocalić wnuka, Berzewicy kazał go zaadoptować swym dalekim kuzynom Beneszom, przepisując na nich majątek.
Antoni - bo takie imię wymienia się w akcie adopcji - znał tajemnicę swego pochodzenia i skarbu Inków. Na łożu śmierci zaklinał swych synów, aby nie szukali bogactw władców Peru, gdyż ciąży na nich przekleństwo. Uminę podobno pochowano pod kaplicą w srebrnej trumnie, a pod całun włożono dokument sporządzony pismem węzełkowym "kipu", może testament Tupak Amaru, a może wskazówkę, jak dotrzeć do skarbu? Niestety, pomimo szczegółowych badań archeologicznych nie znaleziono ani trumny Uminy, ani skarbu.
Błękitna Dama z Łańcuta
Jest zjawą nie budzącą grozy, a ci, którzy się z nią zetknęli, opowiadają o jej niewątpliwej urodzie i pięknej błękitnej krynolinie. Trudno zresztą się dziwić - wszak za życia była jedną z najwytworniejszych pań polskiego rokoka, słynną sawantką i miłośniczką sztuki. A że od wczesnej młodości ubierała się w błękitne krynoliny, już za życia nazwano ją "Błękitną Markizą".
Izabela z Czartoryskich Lubomirska, żona marszałka wielkiego koronnego Stanisława Lubomirskiego jest tą, której piękny pałac w Łańcucie zawdzięcza swą świetność. Zakochana bez wzajemności w swoim kuzynie królu Auguście Poniatowskim, pocieszała się snując gorliwie polityczne intrygi, kolekcjonując dzieła sztuki i hołdując francuskiej modzie. W testamencie nakazała, by na ostatnią drogę ubrano ją w jedną z błękitnych toalet.
Podobno można zobaczyć ją nieraz jak przechadza się w galerii rzeźby, czy w zamyśleniu patrzy na posąg Amora dłuta Canovy, do którego pozował w dzieciństwie jej ukochany wychowanek książę Henryk Lubomirski. Czasem można spotkać zjawę w dawnym buduarze księżnej Marszałkowej, jak spoczywa na sofie. Kiedy ktoś nieoczekiwanie wejdzie do pokoju, zjawa znika w jednej chwili.
DUCHY. WYWOŁYWANIE.
Istoty duchowe są wśród nas i czy nam się to podoba czy nie, nie mamy na to żadnego wpływu. Są to byty pozbawione powłoki cielesnej, więc są dla nas niewidoczne. Lecz jeżeli coś jest niewidoczne, to wcale nie znaczy, że tego czegoś nie ma. Istnienia bytów duchowych nikt nie neguje i nawet kościół naucza o ich istnieniu. Należy je jednak podzielić na anioły i demony. Ściślej rzecz biorąc chodzi o to, że są takie duchy, które są złośliwe, i są takie duchy, które nie są szkodliwe, a jeszcze inne, to dusze osób zmarłych. Niektóre z tych istot nie wykazują ani cech dobrych, ani złych. Są zupełnie obojętne na ludzi, chociaż nierzadko nieprzychylne. Duchy potrafią manifestować swą obecność we wszelaki sposób. Czasem w bardzo łagodnej w formie lub delikatnej sugestii wpływającej na naszą podświadomość. Innym razem poruszą jakiś przedmiot, a czasami wręcz potrafią zaatakować.W świecie duchowym istnieje współzależność pomiędzy rozwojem ludzi i duchów. Duchy wyższe, mogą być łatwiej przywoływane przez osoby o podobnym stopniu rozwoju.W ten sam sposób na płaszczyźnie międzyludzkiej osoby o podobnej kulturze i rozwoju przyciągają się nawzajem, a jeżeli brak podobieństw, a wręcz są przeciwności pomiędzy ludźmi tworzy się wzajemna niechęć. Jednakże nawet wyższy duch może udzielić nam pomocy, jeżeli będziemy go traktować poważnie i z szacunkiem, a sprawy o które będziemy pytać, nie będą błahostkami. Wynik porozumienia zależy w dużej mierze od moralnego poziomu obecnych, od natury duchowej medium oraz samego pytającego. Wpływ ostatniego, może okazać się większy od wpływu wszystkich pozostałych czynników razem wziętych. Miejscem wywoływania duchów może być każde spokojne miejsce. Zarówno zwykły pokój jak i cmentarz, czy też opuszczona kaplica. Zarówno w dzień jak i w nocy. Nie należy zbyt często zmieniać miejsca seansów. Ideałem, byłoby posiadanie własnego lokum gdzie można by przeznaczyć go wyłącznie na tego typu obrzędy. Nie muszę dodawać, że osoby nie mające związku z ceremoniałami nie powinny odwiedzać tego miejsca. Bardzo często, istoty astralne czerpią siły żywotne potrzebne im do materializacji z żywych ludzi będących w otoczeniu podczas seansu. Efektem tego działania jest szybkie wychłodzenie ciała człowieka w skutek utraty sił życiowych. Na spirytystycznych seansach, gdzie istoty astralne zjawiają się za pośrednictwem istoty ludzkiej, zwanej medium, można zauważyć obniżenie temperatury ciała. Przy wywoływaniu duchów częstą praktyką było składanie krwawych ofiar, bo krew zawiera w sobie siłę życiową potrzebną do materializacji duchów. W dawnych czasach na ołtarzach wszelakich kapłanów i czarowników ginęło wiele ofiar, także i ludzkich. Przy wywoływaniu palono kadzidła i pachnące zioła, co jest bardzo pomocne. Lecz najważniejszym czynnikiem jest wola i wyobraźnia uprawiającego magię. Przed ceremonią, wskazany jest post, samotność i skupienie myśli o osobie wywoływanej. Jednak często widziany jest nie sam nieboszczyk, a tylko odbicie jego w astralu. Początkujący, żądni wiedzy adepci magii, nie powinni brać udziału w tego rodzaju zgromadzeniach. Mogliby wynieść błędne mniemanie o naturze świata.
NAWIEDZONE DOMY
O wielu domach na świecie krążą legendy, iż są nawiedzane przez duchy. Ludzie zamieszkujący lub odwiedzający nawiedzone domy często opowiadają, że słyszeli jęki, kroku lub glosy. W nawiedzonych domach często zapalają się same światła a w momencie objawienia się zjawy gwałtownie spada temperatura. Przeszłość nawiedzonych domów jest zazwyczaj obficie zaplamiona krwią. To właśnie dramatyczne wydarzenia z przeszłości takie jak morderstwa czy samobójstwa nie pozwalają odejść niektórym duchom w niebyt.
W opowieściach ludzi pojawiają się rozmaite rodzaje duchów często są to zjawy żyjących kiedyś osób, jakby ich hologramy z przeszłości, niektóre duchy to złe upiory, które nie znalazły spokoju po śmierci i dręczą żywych. Często występującymi duchami są tzw. Poltergeisty z niemieckiego „hałasujący duch”, które są niewidzialne a o ich obecności świadczą przesuwające się przedmioty rozbijane naczynia.
Bardziej znane przypadki pojawienia się Poltergeista:
»W listopadzie 1927 poltergeist pojawił się w Londynie, w domu u niejakiego Battersea. W domu owego jegomościa łatały stoły, rozbijane były krzesla a gdy spal do środka pokoju wpadło roztrzaskane okno razem z framugą. Sprawą tego ducha zajął się słynny łowca i badacz duchów Harry Price.
»W latach 60 w Irlandii w pewnej miejscowości jeden z budynków został zasypany kapeluszami – a na jego ścianach pojawiły się plamy kleju.
POLOWANIE NA DUCHY
Polowanie na duchy z cała pewnością nie wygląda tak jak jest to przedstawione na zgoła zabawnych, ale nie mających związku z rzeczywistością filmach z serii "Pogromcy Duchów". Jeśli chodzi o prawdziwe "poskramianie duchów", najistotniejszym elementem powinna być dyskrecja. Łowcy duchów musza być dyskretni. Uczucia osób stykających się z duchami, a zwłaszcza tych, którzy maja do czynienia z poltergeistem, są przeważnie bardzo skomplikowane: złość, strach, zażenowanie, czasem nawet poczucie winy. Na etapie początkowym, a często przez cały czas, większość ludzi nie życzy sobie aby ich znajomi, krewni i sąsiedzi wiedzieli, co się u nich święci. Z punktu widzenia łowcy duchów, tropienie zjaw przedstawia się zupełnie odmiennie od utartych poglądów na ten temat. Każde polowanie na duchy jest inne. Łowcy duchów musza pogodzić się z jednym: większość godzin spędzonych na czatach jest absolutnie bezowocna i nie przynosi żadnych rezultatów. Zapewne wygląda to bardzo efektownie, gdy zabiera się na takie czaty całe walizy urządzeń elektronicznych, ale w rzeczywistości nie oznacza to wcale, że będziemy zwijać się przy nich jak w ukropie. Naprawdę jednak większość sprzętu nie wymaga żadnego doglądania i całą noc upływa na obserwowaniu to jednego korytarza, w którym absolutnie nic się nie dzieje, to znów monitora kamery wideo zamonitorowanej w ten sposób, by ukazywała drugi korytarz, gdzie również nic się nie dzieje. Sprawdźcie sami jakich dreszczy emocji dostarczy wam obserwowanie przez dziesięć godzin absolutnie niezmiennego obrazu na ekranie telewizora. Kiedy wybieracie się tropić duchy, przede wszystkim musicie zdać sobie sprawę, na jakiego ducha chcecie polować. Przeważnie będziecie wzywani wówczas, gdy ktoś dostrzeże jakieś konkretne widziadło albo też będzie miał do czynienia z innym rodzajem "straszenia". powód dla którego od początku musicie się orientować w tym, co chcecie śledzić jest następujący - Nie wszystkie "duchy" są takie same, istnieje szeroki wachlarz różnych fenomenów, z których każdy wymaga innego podejścia. Równie ważne jest przygotowanie się na wszelkie niespodzianki, poczulibyśmy się głupio, gdybyśmy wybrali się na sprawdzenie prawdziwości relacji o milczącej snującej się, wyraźnie dostrzegalnej zjawie, zabierając ze sobą zgodnie z przewidywaniami wyłącznie sprzęt rejestrujący obraz i spędzili noc na bezradnym przysłuchiwaniu się stukaniu duchów, którego w żaden sposób nie moglibyśmy nagrać!. Innym ważnym aspektem. o którym nie wolno zapominać jest, jest świadomość, że oczekiwania z tym, co spodziewamy się dostrzec, wpływają na obserwację. W najskrajniejszym przypadku może się przydarzyć, że łowca duchów wyobrazi sobie, iż zobaczył dokładnie to, co spodziewał się ujrzeć. Z tego właśnie powodu nie ma sensu chodzić na "polowania" w pojedynkę. Lepiej chodzić w większym gronie, by mieć niezależne relacje o tym, co się widziało lub usłyszało.
Większość relacji o duchach, kto wie czy nie 98%- zostaje wyjaśniona w ten sposób, iż rzekome zjawisko nadprzyrodzone identyfikuje się jako cos całkiem "z tego świata". Niemniej, pozostałe dwa procent może okazać się czymś absolutnie fascynującym. Nikt kto ma zamiar na poważnie zająć się tropieniem duchów, nie powinien oczekiwać, że będzie to jedno pasmo emocjonujących wydarzeń, nieustannych sensacji i rewelacyjnych osiągnięć.
DUCHY I ZJAWY ŚWIATA
Ankou
Ankou, czyli stróż cmentarza, to duch sprawujący pieczę nad miejscami, w których grzebie się zmarłych.. legendy o widmach tego rodzaju znane są w całej Europie, a wzięły się stąd, że w czasach przedchrześcijańskich w pierwszym grobie nowego cmentarza grzebano żywcem jakiegoś nieszczęśnika, aby odstraszał każdego - żywego czy umarłego - kto by chciał zakłócić spokój leżącym tutaj zmarłym. W Wielkiej Brytanii wierzy się, że ankou przyprawia ludzi o mimowolny dreszcz, który czasami przebiega po plecach.
Afryt
Afryty, zwane także Ifrytami lub Efrytami, to według wierzeń arabskich duchy ofiar morderstwa, które powracają na ziemię w poszukiwaniu zemsty. Według dawnych przekazów Afryt powstaje z krwi zamordowanego, podnosząc się jak smużka dymu z każdej jego kropli, która padnie na ziemię. Afryty mogą być bardzo niebezpieczne, a jedyny sposób obrony przed nimi to wbić w miejscu zbrodni w ziemię nie używany gwóźdź.
Baka
Haitańskie słowo "baka" oznacza widmo, podobnie jak arabski "gul", które wraca po śmierci na ziemię, by żywić się ludzkim mięsem. Podobno ludzie mający stać się takimi demonami należą za życia do tajnego stowarzyszenia, które ich uczy, jak się zachować po śmierci.
Białe Damy
W zamkach lub starych dworach ukazują się często Białe Damy. Są to zwykłe duchy pań wysokiego rodu, które zostały zamordowane lub poniosły śmierć w tragicznych okolicznościach. Białe Damy są znane w całej Europie. We Francji Białe Damy odznaczają się podobno niezwykłą urodą i pojawiają się w pobliżu mostów. Jak głosi stara legenda francuska, wzięło się to stąd, że istniał kiedyś zwyczaj składania młodych kobiet w ofierze bóstwom rzecznym, ażeby zjednane w ten sposób pozwoliły podróżnym przeprawić się bezpiecznie. Podobnie jak w Wielkiej Brytanii, we Francji widuje się Białe Damy także w starych zamkach i pałacach, gdzie błądzą po korytarzach, niekiedy trzymając w dłoniach puchary wypełnione trucizną.
Boggart
Boggart to psotny, często złośliwy duch północnych regionów Anglii. Wpełza on nocą do sypialni, kładzie na twarzach śpiących osób zimne, mokre dłonie, ściąga z łóżek pościel. W legendy o boggartach obfituje szczególnie hrabstwo Lancaster. Dwie z nich pochodzące z wioski Blackburn, przytacza Elliot O'Donnel w książce Dangerous Ghosts (1954)
Bogie
Ten angielski duch słynie z tego, że największą uciechę sprawia mu dręczenie i trwożenie ludzi. wierzono niegdyś, że stwór ten kradnie niemowlęta, skąd wzięło początek powiedzonko. którymi anglicy straszą niegrzeczne dzieci - " Przestań. bo cię zabierze bogie!" ("You had better stop or the bogie-man will get you!").
W folklorze wysp brytyjskich bogie to niebezpieczna istota, która atakuje a przynajmniej straszy każdego, kto jej nie okaże należnego szacunku.
Duchy z rodzaju Bogie są czarne, włochate, krępe i mają odrażające, wykrzywione twarze. Wierzono kiedyś, że pomagają diabłu czynić zło na ziemi i są dzięki niemu najpotężniejszymi wśród duchów. Podobno potrafiły przybierać dowolną postać i wydawały z siebie okrzyki, które przypominały zniekształcone zdanie; "Chcę swoich kości!" ("Oi wa-ant my bo-ans!").
W Szkocji wierzy się, że duchy te można odpędzić przy pomocy otwartej Biblii.
Bugabu
Bugabu to duchy indyjskie, które pomimo groźnej nazwy są podobno życzliwe ludziom. Żywa jest wiara w duchy męskie i żeńskie, zwane Jaksza i Jakszi strzegące wiosek indyjskich przed złośliwymi demonami.
Duchy te mają jednakże skłonność do przywłaszczania sobie przedmiotów, które im się podobają, a które wymieniają miedzy sobą jako podarki.
Dapi
Dapi (Duppy) to duch z Indii Zachodnich, którego można wywołać rzucając kilka monet i wylewając na grób szklaneczkę rumu.
Duch pojawia się natychmiast i jest oczywiście tak wściekły, ze spełnia każde najpotworniejsze życzenie wywołującego.
Stara tradycja głosi, ze dapi to personifikacja zła w człowieku. Może ukazywać się jedynie nocą i powinien przed świtem wrócić do grobu, a jeśli się mu w tym przeszkodzi, nigdy już nie skrzywdzi żadnego śmiertelnika.
Mieszkańcy Indii zachodnich wierzą ze chuchniecie dapiego przyprawia człowieka o ciężką chorobę, a dotkniecie – konwulsje.
Najlepszym sposobem ochrony przed dapim jest rozrzucić przed drzwiami i oknami nasiona tytoniu, których wprost nie znosi.
Druda
Druda (Drude) to stara angielska nazwa istoty umiejącej sprowadzić na ludzi koszmary senne. Jak podają niektóre źródła, drudą staje się każda czarownica, która kończy lat czterdzieści. Zyskuje ona wówczas zdolność zsyłania straszliwych widzeń sennych na dowolnie wybrane przez siebie ofiary.
Fossegrim
Fossegrim, w językach germańskich znany także jako Neck albo Nock (Wodnik), to demon o postaci młodzieńca, który siedzi w nurtach rzeki i gra na harfie.Jak głosi legenda na ogol nie czyni on ludziom krzywdy, czasem jednak potrafi być okrutny wobec dziewcząt niestałych w uczuciach. W niektórych częściach Europy uważa się, że wpływając łodzią na rzekę, dobrze jest mieć przy sobie obnażony nóź, gdyż paraliżuje to demona. Fossegrim przypomina nieco szkockiego Kelpie.
NAWIEDZONE MIEJSCA
Alchemik z Nowego Sącza
Nocami na rynku w Nowym Sączu spotkać można zjawę człowieka, który w siedemnastym stuleciu uchodził za jednego z najznakomitszych alchemików Europy. To Michał Sędziwój nawiedza miejsca, gdzie spędził swoje lata chłopięce i ponoć pobierał pierwsze nauki.
Kroczy w uniwersyteckiej todze z podniesioną głową, jego postać nie rzuca cienia nawet przy pełni księżyca. Widmowe dukaty, które rozrzuca wokół, padają bezdźwięcznie i znikają nad ranem.
Przepowiednia głosi, że ten kto spotka alchemika, będzie miał szczęście, szczególnie w zdobywaniu wiedzy.
Biała Dama z Golubia
Od stuleci zamek w Golubiu ma swojego ducha. jest to zjawa ludziom życzliwa. Na krużgankach i murach pojawia się bowiem Anna Wazówna w białej szacie i książęcym diademie na głowie, doglądając nocami swego starostwa.
Za życia spędziła w Golubiu wiele lat. Zamek podarowany Annie przez jej brata, króla Polski Zygmunta III Wazę, z krzyżackiej warowni został przebudowany na wspaniałą renesansową rezydencję. Anna szybko uczyniła golubski zamek miejscem spotkań ludzi uczonych. Założyła w zamku bibliotekę i ogród botaniczny (to tu podobno po raz pierwszy na naszych ziemiach wyhodowano tytoń), a także aptekę, w której sama warzyła ziołowe odwary i ucierała maści.
Dla swych poddanych Anna była dobrą i łaskawą panią, fundowała nawet stypendia dla zdolnych chłopców. Po jej śmierci w 1625 roku zamek podupadł, a później, podczas szwedzkiego potopu, podzielił los wielu polskich kaszteli.
Biała Dama z Golubia jest jedynym widmem, które materializuje się raz do roku w obecności licznie zaproszonych gości. Kiedy w Golubiu odbywa się słynny bal kostiumowy, a dzieje się to co rok w ostatnią sobotę karnawału, o północy w drzwiach ukrytych w murze staje Biała Dama i spełnia puchar wina wręczany jej przez aktualnego gospodarza zamku.
Biała Dama z Kórnika
W dawnym Pałacu Działyńskich w kórniku w pobliżu Poznania pojawia się nocami widmo dawnej pani tego zamku Teofili Z Działdyńskich Szołdrskiej Potulickiej. Jak wyglądała za życia przypomina portret francuskiego malarza Antoniego Pesne, przedstawiający młodą jeszcze kobietę w białej peruce i takież krynolinie pochylającą się w dworskim ukłonie.
Nocą tuż przed dwunastą, dama na portrecie ożywa, wychodzi z ram i aż do świtu przechadza się po salach i parku. W rodzinnej tradycji Działdyńskich zachowało się wiele opowieści o pani Teofili, która była daleką prababką tej rodziny. Żyła w wieku osiemnastym. Była podobno niezwykle jak na owe czasy wykształcona, całymi kuframi sprowadzała księgi z Paryża, miała nawet pracownię, gdzie wykonywała doświadczenia chemiczne. Przeżyła dwóch mężów, z którymi nie była chyba zbyt szczęśliwa.
Zdaje się, że pani Teofila, jak wielu arystokratów w owym okresie nie była zbyt pobożna, zaniedbywała praktyki religijne i wiodła spory z miejscowym proboszczem. W obrębie jej dóbr znajdowały się ruiny dawnego myśliwskiego zameczku rodu Górków, którzy niegdyś władali tymi ziemiami. Podobno w piwnicach budowli ukryli oni skarby, powierzając nad nimi pieczę złym mocom. Moc ich mogła być tylko wtedy pokonana, jeśli na miejsce to uda się ksiądz z procesją. musi jednak uważać, aby nie zapomnieć niczego z przepisanych obrzędów, a próbować może tylko trzy razy. Podobno za czasów pani Teofili trzykrotnie wybierał się bniński proboszcz, aby uwolnić skarby od niesamowitych strażników, ale za każdym razem coś przeoczył. Pani Teofila śmiała się z niego i kazała rozebrać ruiny a cegły użyć na budulec. Skarbów nie znaleziono.
Sroga Pani z Suchej
Na krużgankach, korytarzach i dziedzińcu renesansowego zamku w Suchej Beskidzkiej pojawia się widmowa postać damy w czarnym stroju, jaki w osiemnastym stuleciu nosiły owdowiałe matrony wysokiego rodu.
Niewidzialna ręka otwiera drzwi w amfiladzie komnat, zimny podmuch daje się odczuć, gdy ma się pojawić. Zamkowa opowieść głosi, że jest to widmo Anny Konstancji z Lubomirskich Wielopolskiej secundo voto Małachowskiej, władającej tymi ziemiami w latach 1689 - 1725.
Była ona kolejno żoną dwóch magnatów - Jana Kazimierza Wielopolskiego, który wkrótce po ślubie zmarł zapisując jej wielkie dobra zwane "państwem suskim", drugi mąż - Stanisław Małachwoski uczynił Annę Konstancję jeszcze bogatszą, ale i z nim zaledwie trzy lata pozostawała w małżeńskim stanie. Ludzie równi jej stanem podziwiali energię i rozsądek, z jakim młoda jeszcze wdowa zarządzała majątkiem. Ale poddani - mieszczanie i chłopi drżeli przed Srogą Panią suskiego zamku.
Anna Konstancja miała iście żelazną rękę. Ustanowiła kodeks praw dla poddanych, w Wieży Zegarowej na zamku sama sprawowała sądy. Nawet za drobne przewinienia wymierzała karę chłosty i skazywała na wtrącenie do lochu. Nieraz ubrana po męsku wyruszała na czele swych hajduków na wyprawy przeciw bandom zbójników kryjących się w karpackiej puszczy. Regułą było, że schwytanych skazywała na śmierć. jedna z takich egzekucji odbyła się w niedalekim Krzeszowie, a Sroga Pani osobiście dozorowała tracenia nieszczęśników.
Anna Konstancja dożyła sędziwego wieku. pochowano ją z wielką pompą w krypcie miejscowego kościoła. Poddani i służba odetchnęli, ale jeszcze nie wypaliły się znicze na grobowej płycie, kiedy na przykościelnym cmentarzu zaczęło pojawiać się jej widmo. Widywano zjawę nawet i wówczas, gdy dobra suskie przeszły na innych właścicieli - Branickich a później Tarnowskich.
Anna Konstancja prześladowała nie tylko pałacowych gości, ale również straż obywatelską istniejącą w Suchej w latach międzywojennych. Zmieniający się co noc wartownicy obchodzący ulice miasteczka, napotykali nieraz, ku swemu przerażeniu w pobliżu kościoła czy obok zamku cień we wdowim welonie.
Biała Dama z Niedzicy
Na dziedzińcu tak zwanego górnego zamku w Niedzicy i w pobliżu zamkowej kaplicy pojawia się w poszumie gwałtownego wichru kobieca postać w bieli, która wyrasta jak gdyby w nadnaturalnej wielkości zjawę, sięgającą sklepienia. legenda głosi że to duch nieszczęsnej księżniczki z kraju Inków Uminy, która tu w drugiej połowie osiemnastego wieku żyła przez lat kilka jako żona jednego z właścicieli zamku. W połowie osiemnastego wieku potomek węgierskiej rodziny Sebastian Berzevicy wyruszył do Ameryki Połódniowej w poszukiwaniu przygód - i zapewne majątku. Po latach osiadł w Peru i tam ożenił się z Indianką ze szlachetnego rodu z krwi dawnych władców państwa Inków. Mieli jedną córkę imieniem Umina, która w wieku piętnastu lat wyszła za młodzieńca z równie świetnej inkaskiej rodziny, imieniem Tupak Amaru. W roku 1780 w Peru wybuchło powstanie przeciwko Hiszpanom, a na jego czele stanął krewny męża Uminy. Po upadku powstania Hiszpanie mścili się na wszystkich, którzy brali udział lub mu sprzyjali. Sebastian Berzevicy wraz z Uminą i jej mężem uszli do Europy, zabierając ze sobą część legendarnego skarbu Inków, przynależnego z mocy prawa rodzinie Tupak Amaru.
Ale i w Europie dosięgła ich zemsta Hiszpanów - męża Uminy zasztyletowano w weneckim zaułku. Na krótko przed jego śmiercią Umina urodziła syna. Stary Berzevicy postanowił wraz z Uminą i wnukiem powrócić do zamku nad Dunajcem.Po roku w niedzickim zamku Uminę zasztyletowano na dziedzińcu przed wejściem do kaplicy. Aby ocalić wnuka, Berzewicy kazał go zaadoptować swym dalekim kuzynom Beneszom, przepisując na nich majątek.
Antoni - bo takie imię wymienia się w akcie adopcji - znał tajemnicę swego pochodzenia i skarbu Inków. Na łożu śmierci zaklinał swych synów, aby nie szukali bogactw władców Peru, gdyż ciąży na nich przekleństwo. Uminę podobno pochowano pod kaplicą w srebrnej trumnie, a pod całun włożono dokument sporządzony pismem węzełkowym "kipu", może testament Tupak Amaru, a może wskazówkę, jak dotrzeć do skarbu? Niestety, pomimo szczegółowych badań archeologicznych nie znaleziono ani trumny Uminy, ani skarbu.
Błękitna Dama z Łańcuta
Jest zjawą nie budzącą grozy, a ci, którzy się z nią zetknęli, opowiadają o jej niewątpliwej urodzie i pięknej błękitnej krynolinie. Trudno zresztą się dziwić - wszak za życia była jedną z najwytworniejszych pań polskiego rokoka, słynną sawantką i miłośniczką sztuki. A że od wczesnej młodości ubierała się w błękitne krynoliny, już za życia nazwano ją "Błękitną Markizą".
Izabela z Czartoryskich Lubomirska, żona marszałka wielkiego koronnego Stanisława Lubomirskiego jest tą, której piękny pałac w Łańcucie zawdzięcza swą świetność. Zakochana bez wzajemności w swoim kuzynie królu Auguście Poniatowskim, pocieszała się snując gorliwie polityczne intrygi, kolekcjonując dzieła sztuki i hołdując francuskiej modzie. W testamencie nakazała, by na ostatnią drogę ubrano ją w jedną z błękitnych toalet.
Podobno można zobaczyć ją nieraz jak przechadza się w galerii rzeźby, czy w zamyśleniu patrzy na posąg Amora dłuta Canovy, do którego pozował w dzieciństwie jej ukochany wychowanek książę Henryk Lubomirski. Czasem można spotkać zjawę w dawnym buduarze księżnej Marszałkowej, jak spoczywa na sofie. Kiedy ktoś nieoczekiwanie wejdzie do pokoju, zjawa znika w jednej chwili.
Kasia cz 2
Weszła powoli do pokoju, stała nad ,,Rodzicami"
wzieła zamach i wbiła nóż prosto w serce taty mamę zostawiła do jutra.
Gdy mama się obudziła i zobaczyła nóż w sercu taty poszła do Kasi zaczęła na nią krzyczeć Kasia nie reagowała. Mama uderzyła ją w twarz
Kasia spojrzała na nią z nienawiścią a zaraz po tym wyszedł z niej demon który zabił jej matke. Kasia zaś poszła szukać innych ofiar.
Ale napewno domyślacie się że ofiarami były dzieci. Kasia nie chciała żeby inne dziecko miało lepsze dzieciństwo od niej
Kasia spojrzała na nią z nienawiścią a zaraz po tym wyszedł z niej demon który zabił jej matke. Kasia zaś poszła szukać innych ofiar.
Ale napewno domyślacie się że ofiarami były dzieci. Kasia nie chciała żeby inne dziecko miało lepsze dzieciństwo od niej
wtorek, 18 lutego 2014
Kasia cz 1
Kilka lat temu w pewnym domu mieszkała dziewczynka z rodzicami, dziewczynka miała na imie Kasia. Rodzice ją adoptowali gdy miała 7 lat. Po 1 roku wszystko zaczęło się psuć, rodzice zaczeli krzyczeć na Kasie nawet jeśli nic nie zrobiła. Kasia miała bardzo trudne dzieciństwo. Gdy skączyła 18 lat wreście się od nich wyprowadziła, i wiodła spokojne życie na wsi..do czasu. Jej rodzice wprowadzili się do niej, Kasia nie umiała im zaprzeczyć bo sie ich bała nawet jak miała 18 lat. Pewnego dnia Kasia pokłuciła się z rodzicami tak mocno że nie wytrzymała. Gdy zasneli wzieła nóż.....
poniedziałek, 17 lutego 2014
Cmentarz w Halloween
Pewna dziewczyna w noc Halloween poszła z przyjaciółką na cmentarz wywoływać duchy.
Ten cmentarz był zamknięty więc przeszły przez płot i usiadły przy jakimś grobie.
Wyciągnęły wszystkie potrzebne rzeczy do wywoływania duchów. Zaczęli wywoływać duchy,
trochę się zmartwili że nic się nie stało więc dziewczyny poszły się przejść wzdłuż grobów
Gdy zobaczyły na zegarku że jest godzina 02:59
szybko zaczęły znów zaczynać wywoływanie duchów. Wybiła 03:00 a to godzina demonów, złych duchów.
Jedna dziewczyna poszła na inny grób zobaczyć
czy tam uda się wywoływanie duchów, ale jak przyszła z powrotem przyjaciółki nie było
Dziewczyna zaczęła jej szukać ale bez skutku
więc szybko pobiegła do domu.
Gdy była przed domem zobaczyła że drzwi są otwarte, bała się ale strach jej nie sparaliżował weszła do domu do salonu zobaczyła koleżanke powieszoną na haku a obok na ścianie napisane krwią: " NIGDY NIE CHOĆ NA CMENTARZ W NOC HALLOWEEN I NIE WYWOŁUJ DUCHÓW O 03:00 " zaraz po tym przyjechała policja odziwo krew sama się zmazała więc policja wzieła dziewczyne do więzienia myśląc że to ona zamordowała koleżanke.
Dziewczyna aż do swojej śmierci widziała demona który odwiedzał ją każdego dnia o 03:00.
Morał z tego taki: " NIGDY NIE CHOĆ NA CMENTARZ W NOC HALLOWEEN I NIE WYWOŁUJ DUCHÓW O 03:00 Bo spotka cię to samo "
Ten cmentarz był zamknięty więc przeszły przez płot i usiadły przy jakimś grobie.
Wyciągnęły wszystkie potrzebne rzeczy do wywoływania duchów. Zaczęli wywoływać duchy,
trochę się zmartwili że nic się nie stało więc dziewczyny poszły się przejść wzdłuż grobów
Gdy zobaczyły na zegarku że jest godzina 02:59
szybko zaczęły znów zaczynać wywoływanie duchów. Wybiła 03:00 a to godzina demonów, złych duchów.
Jedna dziewczyna poszła na inny grób zobaczyć
czy tam uda się wywoływanie duchów, ale jak przyszła z powrotem przyjaciółki nie było
Dziewczyna zaczęła jej szukać ale bez skutku
więc szybko pobiegła do domu.
Gdy była przed domem zobaczyła że drzwi są otwarte, bała się ale strach jej nie sparaliżował weszła do domu do salonu zobaczyła koleżanke powieszoną na haku a obok na ścianie napisane krwią: " NIGDY NIE CHOĆ NA CMENTARZ W NOC HALLOWEEN I NIE WYWOŁUJ DUCHÓW O 03:00 " zaraz po tym przyjechała policja odziwo krew sama się zmazała więc policja wzieła dziewczyne do więzienia myśląc że to ona zamordowała koleżanke.
Dziewczyna aż do swojej śmierci widziała demona który odwiedzał ją każdego dnia o 03:00.
Morał z tego taki: " NIGDY NIE CHOĆ NA CMENTARZ W NOC HALLOWEEN I NIE WYWOŁUJ DUCHÓW O 03:00 Bo spotka cię to samo "
niedziela, 16 lutego 2014
Opiekunka
Pewnego dnia Ania(7 l.) została sama w domu bo rodzice wyszli na imprezę mieli zostawić dziecko z opiekunką ale opiekunka nie przyszła
rodzice trochę się zmartwili ale i tak poszli.
Mała Ania trochę się bała dlatego włączyła sobie komputer, ze było to lato sobota wieczorem Ania rozmawiała sobie z koleżanką przez skype(skejpa) rozmawiały sobie o wszystkim aż nagle Ania usłyszała pukanie drzwi trochę się wystraszyła bo nikt nie miał przyjść do niej do domu nawet opiekunka bo nie miała czasu. Ania wystraszyła się bardziej spojrzała na zegar była północ, a z opowieści wiedziała że północ to godzina duchów.
Zeszłą na dół pukanie się nasiliło, Ania otwarła drzwi...na wycieraczce zobaczyła kartkę z napisem "Już jestem w twoim domu, chcesz się zabawić?". Ania długo się nie zastanawiając wzięła telefon i pobiegła do ogródka stamtąd chciała zadzwonić do mamy i taty, ale ani mama ani tata nie odbierali telefonu.Ania wzięła siekierę i pobiegła do swojego pokoju. W pokoju był bałagan, aż nagle Ania poczuła dziwny odór dobiegający z szafy
otworzyła ją. Zobaczyła tam swoich rodziców już martwych, Ania zaczęła płakać krzyczeć: Kim jesteś i dlaczego to robisz ?
Nagle poczuła zimny oddech na szyi odwróciła się zobaczyła swoją opiekunkę całą we krwi
Ania zapytała "Dlaczego ?"
Nie dostała odpowiedzi bo została dźgnięta nożem i wrzucona do studni kiedy jeszcze nadal żyła.
Podobno do dziś w studni słychać jej jęki
A opiekunka nadal opiekuje się dziećmi...
uważaj bo natrafisz na nią
wtorek, 11 lutego 2014
Hey
Witam !!!
Jeśli znacie jakąś straszną opowieść którą znacie od rodziny albo sami jakąś przeżyliście przesyłajcie je na mój email: straszne-historie-blog@wp.pl
a napewno je tu zobaczycie !!!!!
Jeśli znacie jakąś straszną opowieść którą znacie od rodziny albo sami jakąś przeżyliście przesyłajcie je na mój email: straszne-historie-blog@wp.pl
a napewno je tu zobaczycie !!!!!
czwartek, 6 lutego 2014
Obraz
Krawawiący obraz
Rodzinka w składzie: mama, tata, i 5
dzieci zamieszkali w pewnym domu.
Ludzie mówili, że w tym domu straszy.
Oni się nie przejęli tym. W domu nie było
nic prócz jedynego, pustego obrazu.
Próbowali go zdjąć na różne sposoby - nie
dało się. Wreszcie dali sobie spokój i
zaczęli się rozpakowywać. Co kilka nocy z
obrazu spływała krew. W tym samym
czasie, ktoś z rodziny umierał. W ten
sposób umarło już dwoje dzieci - Natala i Bartek. Oboje
mieli po 13 lat. Gdy następnym razem obraz zaczął
krwawić, Madzia szła do łazienki. Przechodziła koło obrazu.
Obraz zwykle był czysty - nic nie było na nim namalowane.
Tym razem na obrazie był krwawy napis: NIE OGLĄDAJ SIĘ
ZA SIEBIE. Ale ciekawość zżarłą Madzię. Obejrzała się za
siebie i...nic już więcej nie zobaczyła. Ktoś a raczej coś
wbiło jej kuchenny nóż prosto w serce. Zwłoki Madzi
przeniesiono do jej łóżka. Następnego dnia rodzice zaczęli
wieżyć w klątwę przeklętego obrazu. Postanowili z
pozostałą dwójką dzieci się wyprowadzić. Niestety dom
stanął w płomieniach. Nic nie ocalało. Jedynie przeklęty
obraz wisiał w powietrzu jakby wisiał na niewidzialnej
ścianie. Z jego ram płynął strumień krwi. Na obrazie był
tylko krzywy krwawy napis: ŻEGNAJCIE...
Rodzinka w składzie: mama, tata, i 5
dzieci zamieszkali w pewnym domu.
Ludzie mówili, że w tym domu straszy.
Oni się nie przejęli tym. W domu nie było
nic prócz jedynego, pustego obrazu.
Próbowali go zdjąć na różne sposoby - nie
dało się. Wreszcie dali sobie spokój i
zaczęli się rozpakowywać. Co kilka nocy z
obrazu spływała krew. W tym samym
czasie, ktoś z rodziny umierał. W ten
sposób umarło już dwoje dzieci - Natala i Bartek. Oboje
mieli po 13 lat. Gdy następnym razem obraz zaczął
krwawić, Madzia szła do łazienki. Przechodziła koło obrazu.
Obraz zwykle był czysty - nic nie było na nim namalowane.
Tym razem na obrazie był krwawy napis: NIE OGLĄDAJ SIĘ
ZA SIEBIE. Ale ciekawość zżarłą Madzię. Obejrzała się za
siebie i...nic już więcej nie zobaczyła. Ktoś a raczej coś
wbiło jej kuchenny nóż prosto w serce. Zwłoki Madzi
przeniesiono do jej łóżka. Następnego dnia rodzice zaczęli
wieżyć w klątwę przeklętego obrazu. Postanowili z
pozostałą dwójką dzieci się wyprowadzić. Niestety dom
stanął w płomieniach. Nic nie ocalało. Jedynie przeklęty
obraz wisiał w powietrzu jakby wisiał na niewidzialnej
ścianie. Z jego ram płynął strumień krwi. Na obrazie był
tylko krzywy krwawy napis: ŻEGNAJCIE...
Bartek
W roku 1994 pod Sopotem miał miejsce wypadek. Zginął w nim ojciec małego chłopczyka o imieniu Bartek. Mały chłopiec nie miał mamy tylko tatę , lecz po wypadku nie miał nikogo bliskiego. Więc przygarnęli go sąsiedzi. Byli oni bardzo mili oraz sympatyczni. Minęło kilka tygodni kiedy to pewnego dnia mały Bartek poszedł poszukać taty wiedząc ze jego ojciec żyje i zobaczył w miejscu wypadku krew oraz poczuł ze ktoś próbuje odwrócić jego uwagę w stronę drogi. Kiedy odwrócił się patrząc na drogę która prowadziła do miasta ujrzał swojego tate. Nie wiemy co dokładnie powiedział ojciec lecz po chwili chłopiec pobiegł do domu sąsiada. Mały Bartek odkrył ze to ten sąsiad zabił jego ojca. Szybko próbował uciekać ale sąsiad go dogonił i chciał go zabić nożem lecz duch ojca powstrzymał sąsiada i to morderca umarł. Od tego czasu Bartek miał rówież wypadek, duch ojca próbował nie dopuścić do tego lecz zderzenie samochodu z rowerem Bartka było tak ciężkie i Bartek umarł. Od tego czasu duch ojca i Bartek powstrzymują każde dziecko od śmierci.
Ania
Ania była zbuntowaną nastolatką , miała swoją paczkę , lecz najbardziej lubiła Sarę . Gdy dowiedziała się że rodzice jadę na noc do kolegi na urodziny strasznie się ucieszyła . Zaprosiła Sarę , dziewczyny postanowiły oglądać horrory , i opowiadać sobie straszne historie . Po obejrzeniu jednego horroru , Sara wpadła na pomysł , a mianowicie chciała wzywać duchy , Ania na początku się wahała , lecz po namowie przyjaciółki uległa . Przygotowały , świeczki , imię , nazwisko i zdjęcie zmarłej kobiety którą miały wzywać . O 0:00 wszystko było już gotowe , dziewczyny zgasiły światło i usiadły po turecku na podłodze . Sara zaczęła rytuał , zgasły wszystkie świece i w pokoju zrobiło się bardzo zimno . Sara powiedziała ,, To Ty ? '' , po tych słowach jej serce przestało bić , umarła . Ania , z płaczem wybiegła z domu , pobiegła do sąsiadki i poprosiła ją o to aby wezwała pogotowie . Lekarze stwierdzili zawał serca . Ania czuła się winna , poszła do swojego domu , posprzątała w pokoju i zauważyła napis ,, Nigdy więcej '' , zmazała go . Po posprzątaniu długo nie umiała zasnąć . Rano zobaczyła kolejny napis , lecz tym razem był inny ,, Ty też powinnaś zginąć '' . Do tej pory Ani śni się , że jest ścigana przez Sarę , i w końcu przez nią zabita . Lecz wie że to tylko sen .
kobieta
Kiedyś dwoje mężczyzn wracało późnym wieczorem do domu z pracy.Jechali autostradą. Nagle zobaczyli kobietę po 30-tce która łapała "stopa".chłopaki postanowili zabrać kobietę,więc się zatrzymali i kazali jej wsiąść.Spytali dokąd ją podwieźć ale kobieta wogóle się nie odzywała,zdziwieni ruszyli i wysadzili kobietę przy najbliższej stacji benzynowej i pojechali dalej. Po krótkim odcinku drogi zobaczyli znów tą samą kobietę,zdziwieni znów się zatrzymali.Kobieta głośno powiedziała żeby wrócili się na skrzyżowanie i nagle zniknęła.Przestraszeni nie wiedzieli co mają robić,postanowili pojechać tam gdzie kobieta im kazała.Pojechali.To co zobaczyli zapięło im dech w piersiach.Zobaczyli palący się samochód i głośny płacz dziecka .Szybko wezwali pogotowie i policje. Od policjanta dowiedzieli się,że kobieta jechała z dzieckiem i wpadła w poślizg.Kobieta zginęła na miejscu a dziecko jakby leżało by jeszcze 10 minut przy palącym sie aucie to też by zginęło. prawdopodobnie męszczyźni widzieli duch kobiety która chciała uchronić dziecko przed śmiercią...
Psychopata
Tą historie przysłała mi pewna dziewczyna:
W ulewną noc pewna dziewczyna wracała samochodem do domu. Krople rzęsistego deszczu bębniły o dach jej samochodu i ściekały strumieniami po szybach, wiatr zawodził na zewnątrz a ona przemierzała samochodem drogę pośród gęstych lasów. Wkrótce miała rozpętać się prawdziwa burza. Usłyszała już pierwsze, stłumione odgłosy grzmotów, gdy nagle spiker radiowy przerwał audycję muzyczną by nadać komunikat o niebezpiecznym psychopacie który uciekł z pobliskiego zakładu psychiatrycznego. Dokonał on wcześniej kilku brutalnych morderstw, toteż spiker poważnym tonem pouczył słuchaczy, by ci zamknęli się w swych domach, dopóki policja nie złapie uciekiniera. Dziewczyna zdołała jeszcze przejechać paręset metrów po tym komunikacie, gdy nagle jej auto zaczęło powoli zwalniać i się zatrzymywać…skończyła jej się benzyna! Przerażona dziewczyna wpadła w panikę, gdy nagle tuż za drzewami ujrzała małą stację benzynową i sklepik. Włączyła rezerwę i udało jej się resztkami paliwa wtoczyć wóz na betonowy podjazd. Otworzyła drzwi i wysunęła się z samochodu wprost w mroźny, niemiłosiernie siąpiący deszcz. Zatankowała bak do pełna i szybkim krokiem udała się do sklepiku, by zapłacić za benzynę. Otworzyła drzwi i weszła do mrocznego, oświetlonego zaledwie jedną, psującą się jarzeniówką pomieszczenia. „Zatankowałam i chciałabym zapłacić za benzynę!” zawołała dziewczyna, gdyż pomieszczenie było zupełnie puste. Poczekała chwilę, lecz nie usłyszała żadnej odpowiedzi…Postąpiła kilka kroków naprzód, w kierunku obskurnych drzwi prowadzących na zaplecze. Podeszła do nich i delikatnie nacisnęła klamkę…drzwi skrzypnęły i powoli się uchyliły odsłaniając skąpane w mroku pomieszczenie. Dziewczyna wytężyła wzrok i zobaczyła, że w cieniach pomiędzy półkami ktoś stoi. Wysoki mężczyzna ubrany w roboczy kombinezon wyszedł z cienia i powoli, bez słowa szedł w kierunku dziewczyny. „Kim pan jest?” zapytała dziewczyna. Ręce drżały jej ze strachu. „Ja-a je-ee-estem kie-kierownikiem stacji” wyjąkał nieznajomy. Dziewczyna zmierzyła go wzrokiem i dostrzegła, że w ręce trzyma on długi nóż…Pobladła i spojrzała przerażeniem na mężczyznę. Ten szybko zorientował się, że dostrzegła ona jego nóż i zaczął wyjaśniać: „to-o ty-tylko…” lecz nie zdołał dokończyć gdyż dziewczyna pędem rzuciła się w kierunku wyjścia. Nieznajomy rzucił się za nią w pogoń. Oboje wypadli ze sklepu wprost w strugi ulewnego deszczu. Przerażona dziewczyna biegła w kierunku swego samochodu słysząc kroki napastnika tuż za sobą. Nieustanne pluskanie ciężkich butów o pokryty kałużami beton zbliżało się coraz bardziej…gdy dziewczyna zdołała dosięgnąć klamki od drzwi swego samochodu. Wskoczyła do środka i zatrzasnęła za sobą drzwi nim mężczyzna zdążył ją dogonić. Szybko wyciągnęła z kieszeni kluczyki i rzucając nerwowe spojrzenia w kierunku nieznajomego, zdołała przekręcić kluczyk w stacyjce. Jednakże on już jej nie gonił - widziała tylko czarny kontur postaci stojący kilka metrów od jej auta wśród siąpiącego deszczu. Światła samochodu rozbłysły, gdy nagle mężczyzna rzucił się w kierunku jej okna, waląc po nim pięściami i krzycząc „O-On….on..!” Jednakże dziewczyna wcisnęła gaz, koła zapiszczały i samochód ruszył pędem przed siebie zostawiając mężczyznę w kombinezonie na podjeździe…Pośród pisku opon i ryku silnika nie zdołała usłyszeć ostatniego zdania, które próbował jej powiedzieć nieznajomy. Na nieszczęście dla niej. Brzmiało ono: „on jest na tylnym siedzeniu!” Rano policja wezwana przez jąkającego się właściciela stacji znalazła jej samochód kilometr dalej. Szyby spływały krwią, a ciało dziewczyny porąbane było siekierą na kawałki. Zbiega-psychopaty nie udało się złapać.
W ulewną noc pewna dziewczyna wracała samochodem do domu. Krople rzęsistego deszczu bębniły o dach jej samochodu i ściekały strumieniami po szybach, wiatr zawodził na zewnątrz a ona przemierzała samochodem drogę pośród gęstych lasów. Wkrótce miała rozpętać się prawdziwa burza. Usłyszała już pierwsze, stłumione odgłosy grzmotów, gdy nagle spiker radiowy przerwał audycję muzyczną by nadać komunikat o niebezpiecznym psychopacie który uciekł z pobliskiego zakładu psychiatrycznego. Dokonał on wcześniej kilku brutalnych morderstw, toteż spiker poważnym tonem pouczył słuchaczy, by ci zamknęli się w swych domach, dopóki policja nie złapie uciekiniera. Dziewczyna zdołała jeszcze przejechać paręset metrów po tym komunikacie, gdy nagle jej auto zaczęło powoli zwalniać i się zatrzymywać…skończyła jej się benzyna! Przerażona dziewczyna wpadła w panikę, gdy nagle tuż za drzewami ujrzała małą stację benzynową i sklepik. Włączyła rezerwę i udało jej się resztkami paliwa wtoczyć wóz na betonowy podjazd. Otworzyła drzwi i wysunęła się z samochodu wprost w mroźny, niemiłosiernie siąpiący deszcz. Zatankowała bak do pełna i szybkim krokiem udała się do sklepiku, by zapłacić za benzynę. Otworzyła drzwi i weszła do mrocznego, oświetlonego zaledwie jedną, psującą się jarzeniówką pomieszczenia. „Zatankowałam i chciałabym zapłacić za benzynę!” zawołała dziewczyna, gdyż pomieszczenie było zupełnie puste. Poczekała chwilę, lecz nie usłyszała żadnej odpowiedzi…Postąpiła kilka kroków naprzód, w kierunku obskurnych drzwi prowadzących na zaplecze. Podeszła do nich i delikatnie nacisnęła klamkę…drzwi skrzypnęły i powoli się uchyliły odsłaniając skąpane w mroku pomieszczenie. Dziewczyna wytężyła wzrok i zobaczyła, że w cieniach pomiędzy półkami ktoś stoi. Wysoki mężczyzna ubrany w roboczy kombinezon wyszedł z cienia i powoli, bez słowa szedł w kierunku dziewczyny. „Kim pan jest?” zapytała dziewczyna. Ręce drżały jej ze strachu. „Ja-a je-ee-estem kie-kierownikiem stacji” wyjąkał nieznajomy. Dziewczyna zmierzyła go wzrokiem i dostrzegła, że w ręce trzyma on długi nóż…Pobladła i spojrzała przerażeniem na mężczyznę. Ten szybko zorientował się, że dostrzegła ona jego nóż i zaczął wyjaśniać: „to-o ty-tylko…” lecz nie zdołał dokończyć gdyż dziewczyna pędem rzuciła się w kierunku wyjścia. Nieznajomy rzucił się za nią w pogoń. Oboje wypadli ze sklepu wprost w strugi ulewnego deszczu. Przerażona dziewczyna biegła w kierunku swego samochodu słysząc kroki napastnika tuż za sobą. Nieustanne pluskanie ciężkich butów o pokryty kałużami beton zbliżało się coraz bardziej…gdy dziewczyna zdołała dosięgnąć klamki od drzwi swego samochodu. Wskoczyła do środka i zatrzasnęła za sobą drzwi nim mężczyzna zdążył ją dogonić. Szybko wyciągnęła z kieszeni kluczyki i rzucając nerwowe spojrzenia w kierunku nieznajomego, zdołała przekręcić kluczyk w stacyjce. Jednakże on już jej nie gonił - widziała tylko czarny kontur postaci stojący kilka metrów od jej auta wśród siąpiącego deszczu. Światła samochodu rozbłysły, gdy nagle mężczyzna rzucił się w kierunku jej okna, waląc po nim pięściami i krzycząc „O-On….on..!” Jednakże dziewczyna wcisnęła gaz, koła zapiszczały i samochód ruszył pędem przed siebie zostawiając mężczyznę w kombinezonie na podjeździe…Pośród pisku opon i ryku silnika nie zdołała usłyszeć ostatniego zdania, które próbował jej powiedzieć nieznajomy. Na nieszczęście dla niej. Brzmiało ono: „on jest na tylnym siedzeniu!” Rano policja wezwana przez jąkającego się właściciela stacji znalazła jej samochód kilometr dalej. Szyby spływały krwią, a ciało dziewczyny porąbane było siekierą na kawałki. Zbiega-psychopaty nie udało się złapać.
Subskrybuj:
Posty (Atom)